Een vlaag Lieve Vrouwe Bedstroo dwarrelt mijn neus binnen, als ik met een kop thee voor ons huis zit.
Als ik even later naar binnen loop, zie ik onze nieuwe 1001-nacht lamp hangen. Ik glimlach.
Ze steekt mooi af tegen de velours rode banken, de houten boekenkasten -en tafel.
Vlinders dwarrelen door mijn buik als ik manlief met ontbloot bovenlijf en slaperige ogen de kamer in zie komen. Koffie?
Mja, glimlacht zijn gezicht.
Buiten regent het al dagen, druppels steken parelmoerachtig af tegen de groene bomen.
Dit is allemaal van ons. Ons huis, onze bostuin met aan de andere kant uitzicht over het maisveld dat enorm snel groeit tot een veilige groene muur.
Kom eens, fluistert mijn lief. Een hertje snoeit onze Weigelastruik en ademloos kijken we uit het slaapkamerraam. Haar bruine zachte ogen kijken zo nu en dan schichtig om zich heen. Dan komt er een jong uit het mais gelopen. De witte stipjes nog op zijn achterlijf, lijkt ze zo te zijn weggelopen uit Bambi.
Bambi’s moeder ging toch dood, zegt manlief? Ik grinnik.
Zodra de regen stopt rennen we bijna buitelend naar buiten. De mist trekt nog tussen de bomen weg. ‘Witte wieven.’
Een kleine naaktslak die de basilicum heeft ontdekt zet ik terug in het hoge gras.
De zon zorgt voor nog meer geuren. Lavendel stroomt mijn neus in en voor het eerst denk ik niet verlangend naar een huisje met lavendelvelden in de Provence.
Maar leef ik in onze droom.
Alles klopt. Lijkt samen te zijn gekomen in al die lijnen die al jaren als een warboel lagen te wachten om tot een duidelijk verhaal te worden geweven.
Als er dan ook nog een haas over het bospad heen snelt wellen er tranen op.
Van die dikke druppels die ineens uit pure gelukzaligheid ontstaan en die je niet meer kunt tegenhouden.
Jaren geleden heb ik samen met manlief een wens gedaan. Voor onszelf zette we die op een mooi papier en hebben die met een passend ritueel het universum in laten zweven door het te verbranden in een kring van vuursteen.
Ik voel diepe dankbaarheid. Zo onbeschrijfelijk dat er ook geen woorden voor te vinden zijn.
Dat we hier uit zouden komen, is iets dat ik nooit had verwacht.
En het heeft alles te maken gehad met loslaten. Het al dan niet bewust vergeten van fantasiebeelden om ze hier, al lopend door onze tuin en huis weer terug te vinden. Exact zoals ik het me ooit had voorgesteld.
Een trage hommel zoemt. Een paar citroenvlinders komen tevoorschijn en alles is meer dan ydilisch.
En hoewel ik niet wil dat het gevoel wegtrekt laat ik het los. Fladderend terug naar het universum.
Klaar om bij anderen terug te komen.
Wat zal ik doen, nu alle dromen zijn vervuld, vraag ik manlief?
…….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten